Przebaczenie winowajcom – miłość doskonała

24. Niedziela zwykła;
Ewangelia według św. Mateusza 18, 21-35

Przypowieść o nielitościwym dłużniku wskazuje na hojność boskiego przebaczenia wobec grzeszników oraz na konieczność naśladowania Bożego miłosierdzia wobec tych, którzy nam wyrządzili krzywdę.

Jezus w tej przypowieści ocenia wielkość naszych win na dziesięć tysięcy talentów kary, a winy bliźniego wobec nas – na sto denarów. Różnica jest ogromna! Dług stu denarów jest niczym wobec dziesięciu tysięcy talentów, bo tak się mają nasze grzechy wobec Boga w stosunku do krzywd wyrządzonych nam przez bliźnich.

Ważną jest prawda, że na ile my okażemy się miłosierni wobec bliźnich, na tyle też tego miłosierdzia będziemy mogli dostąpić od Boga. Przypowieść poucza: czyń swemu bliźniemu to, czego sam chciałbyś doznawać, przebaczaj, abyś sam przebaczenia dostąpił i bądź miłosierny, aby Bóg okazał swe miłosierdzie wobec ciebie. W tym względzie sam Pan Jezus dał nam przykład, kiedy przybijany do krzyża modlił się: Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią (Łk 23, 34).

Przebaczając bliźnim, odczytujemy dobrze ducha miłosierdzia w nauczaniu i w postępowaniu Jezusa. Dla chrześcijanina motywem przebaczenia jest ciągłe doświadczenie własnej grzeszności i Bożego miłosierdzia wobec nas. Uczeń Chrystusa przebacza nie dlatego, żeby mu inni przebaczyli i by świat, w którym żyje, był lepszy, ale dlatego, że Bóg mu przebaczył i ciągle przebacza.

W tej przypowieści odsłania się obraz Boga przebaczającego, pełnego łaskawości i miłosierdzia: Ty jesteś Bogiem przebaczenia, jesteś łagodny i litościwy, nieskory do gniewu i bogaty w łaskę (Ne 9, 17). Pan, Bóg nasz, jest miłosierny i okazuje łaskawość, mimo że zbuntowaliśmy się przeciwko Niemu i nie słuchaliśmy głosu Pana, Boga naszego, by postępować według wskazań, które nam dał przez swoje sługi, proroków (Dn 9, 9). Psalmista zaś przypomina, że Bóg nasz nie wiedzie sporu bez końca i nie płonie gniewem, na wieki. Nie postępuje z nami według naszych grzechów ani według win naszych nam nie odpłaca. Bo jak wysoko niebo wznosi się nad ziemią, tak trwała jest Jego łaska dla tych, co się Go boją. (Ps 103, 9-11).

Przebaczanie winowajcom nie pozostawione jest naszemu wyborowi, lecz wynika z wiary. W modlitwie Ojcze nasz wydajemy na siebie wyrok, gdy mówimy: odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom. Przebaczanie winowajcom  przychodzi nam z niemałym trudem i trzeba się tego uczyć, tak jak uczymy się wielu innych rzeczy, ale umiejętność ta jest do nabycia z Bożą łaską. Przypowieść nie jest tylko teorią, ale ma zastosowanie w naszym codziennym życiu. Możemy w niej siebie samego zobaczyć. Sługą, który nie potrafi darować długu swemu wierzycielowi, jest każdy z nas, bo tkwi w nas  zawziętość i upór, kiedy nie chcemy odpuścić, przebaczyć i darować. Uczeń Jezusa powinien przebaczać ciągle i stale, bo Bóg codziennie i zawsze mu przebacza.

Módlmy się, abyśmy umieli darować długi naszym bliźnim, by kiedyś w spotkaniu z Bogiem nie zasłużyć na naganę: Sługo niegodziwy.

Opublikowano na stronie AM Polska