Autorytet Piotra

21. Niedziela zwykła;
Ewangelia: Mt 16, 13-20

Gdy Jezus przebywał w okolicy Cezarei Filipowej, w kraju pogan i Żydów, zapytał swoich uczniów: Wy za kogo Mnie uważacie?

Dotychczas to oni pytali Jego, a teraz On ich zapytał, aby wprowadzić uczniów w swoją tajemnicę.

Jezus, Syn Człowieczy, Mesjasz, Bóg, Ten, który określa siebie Ja Jestem, chciał być rozpoznany przez uczniów, lecz właściwą odpowiedzią nie mogło być to, co sami z siebie mogli o Nim powiedzieć. Było nią poznanie, które objawił im Bóg; tylko Ojciec mógł objawić, kim jest Syn! Ludzie porównywali Jezusa do znamienitych postaci religijnych z przeszłości: Jana Chrzciciela, Izajasza czy Jeremiasza, lub innego proroka, którzy głosząc słowo Boże, nie zostali przyjęci, zrozumiani i pomarli.

Odpowiedź Piotra w imieniu uczniów była inna, święta, podsunięta przez Boga Ojca. Jezus jest Chrystusem, Synem Boga żywego, jest obietnicą i darem od Niego dla każdego człowieka. Poznając Jego, poznaje się Ojca. Tajemnicą Syna Człowieczego jest bycie Synem Bożym! Do tej tajemnicy uczniowie dojrzewali, bo widzieli w ciele Jezusa, Syna Bożego, i ją przekazali wspólnocie Kościoła. Od tego wyznania Piotr stał się uczestnikiem tajemnicy Boga. Jego i naszym zadaniem jest poznanie i miłowanie Jezusa jako Syna Bożego. Piotr stał się „skałą”, Kościół stał się „skałą”, a my już teraz jesteśmy współobywatelami świętych, domownikami Boga (Ef 2, 19-22). Autorytet Piotra i jego posługa jest autorytetem Pana, który oddał życie za wielu.

Dlaczego pytasz mnie, Panie, co sądzę o Tobie, czy nie słyszysz, jak głośno recytuję wyznanie wiary? Ty go słuchasz, ale nie wszystko Ci się podoba, bo może istnieje we mnie przepaść między wiarą a życiem… Wiara jest zdolnością do dania odpowiedzi Bogu. Opieraj swoją wiarę na Jezusie i Jego Kościele i nie przyłączaj się do tych, którzy płaczą po przeszłym papieżu i czekają na przyszłego, aby nie słuchać obecnego.